Category Archives: Vademecum

Vademecum gubinianina cz. 49

Europejskie Centrum Kształcenia Zawodowego i Ustawicznego

*Tak wyglądał budynek szkoły przed 1945.*

Początki były bardzo trudne. Szkoła została umieszczona w budynku przy ulicy Pułaskiego 2, w którym przed wojną mieścił się Dom Starców. Po wyzwoleniu siedzibę miał tutaj Powiatowy Urząd Repatriacyjny, a także biura Zielonogórskiego Przedsiębiorstwa Remontowo – Budowlanego i magazyny Stacji Ochrony Roślin. Cały obiekt był zniszczony i wymagał gruntownego remontu. W tym budynku w 1959 roku Limbach Herbert założył Dwuzimową Szkołę Rolniczo-Ogrodniczą, po roku obok istniejącej szkoły powstała Zasadnicza Szkoła Rolnicza. Posiadała: dział organizacji gospodarstw rolnych, pracownię żywienia rodziny, pracownię zaopatrzenia rodziny w odzież, skromne warsztaty, gabinet ogrodniczo – zootechniczny, jedną salę lekcyjną, kuchnię, świetlicę, bibliotekę i internat dla 30 uczniów.

*Fronton budynku głównego wiosną 2008 roku.*

Pierwszymi nauczycielami byli: Józef Szymański, Czesław Świątkowski, Maria Dziedzic i Jerzy Kendra. W czasie działalności szkoły poszczególni dyrektorzy przyczyniali się do odnowy i modernizacji całego obiektu. Gospodarstwo powiększyło się o 100 ha ziemi (rejon Gubinka, razem było ok. 148 ha), na terenie zabudowań szkolnych prowadzona była hodowla bydła i trzody chlewnej. Dyrektor Zdzisław Olaszek zadbał o niezbędny sprzęt i środki dydaktyczne. Zakupiono zestawy sprzętu rolniczego, niezbędne ciągniki, samochód ciężarowy i kombajn zbożowy. W głównym budynku szkoły urządzono cztery gabinety: uprawy gleby i gleboznawstwa, hodowli zwierząt domowych, polonistyczny i matematyczno – fizyczny. Zakupiono zestawy instrumentów muzycznych i sprzęt sportowy. Wiele pomysłów na dalszy rozwój Zespołu Szkół

*Józef Bartkowiak – wieloletni dyrektor ZSR powozi bryczką podczas korowodu „Wiosny nad Nysą”.*

Rolniczych realizował kolejny wieloletni dyrektor Józef Bartkowiak. Szkoła wzbogaciła się o nowoczesne rozbudowane warsztaty wraz ze stacją diagnostyczną. Wybudowano halę sportową z zapleczem (siłownia, sauna i pokoje gościnne dla sportowców). Zespół Szkół Rolniczych ponadto posiada boiska sportowe do piłki nożnej i piłki plażowej, korty tenisowe, bieżnię, skomputeryzowaną bibliotekę wraz z dostępem do Internetu. Ma dobrze wyposażony internat i stołówkę. Szkoła może pochwalić się szeroką gamą zajęć pozalekcyjnych. Ogromnym osiągnięciem było utworzenie w 1983 roku Młodzieżowej Orkiestry Dętej, która zdobywała wiele nagród i wyróżnień na szczeblu wojewódzkim i krajowym. Uczniowie tej szkoły odnosili duże sukcesy w sporcie, zdobywając szereg złotych i srebrnych medali w Mistrzostwach Polski Szkół Rolniczych. Szkoła jest organizatorem wielu imprez sportowych m.in.: Turnieju Finałowego Mistrzostw Polski dziewcząt i chłopców, turnieju piłki siatkowej w ramach Ogólnopolskiej Olimpiady Młodzieży w sportach halowych. Na uwagę zasługuje dobra współpraca ze Stowarzyszeniem LOT Francja – Polska Lubuskie, która umożliwia od 1991 roku odbywanie praktyk w wyspecjalizowanych gospodarstwach rolnych, pensjonatach i hotelach francuskich.

Popularna w środowisku gubińska szkoła zwana: „Rolniczak” zmieniała swoją nazwę. Wpływ na zmianę miały kierunki kształcenia. Uczniowie zdobywali zawód: technik agronom, technik pojazdów samochodowych, technik żywienia i usług gastronomicznych, technik informatyk, technik hotelarstwa i technik usługi ruchu turystycznego. Pierwsza nazwa powstałej szkoły w 1959 roku to Dwuzimowa Szkoła Rolniczo-Ogrodnicza, w 1960 roku Zasadnicza Szkoła Rolnicza, w 1977 roku powstał Zespół Szkół Rolniczych, w skład którego weszło gimnazjum sportowe (2000 rok), w 2010 roku Zespół Szkół Ponadgimnazjalnych, a z dniem 01.09.2016 roku rozpoczęła działalność pod nową nazwą Europejskie Centrum Kształcenia Zawodowego i Ustawicznego (ECKZiU). Przez wieloletni okres działalności szkoła przechodziła wiele reorganizacji i zmian programowych. Nowe kierunki kształcenia wprowadzano w zależności od potrzeb środowiska i aktualnych tendencji na rynkach pracy.

Placówką kierowali: Herbert Limbach (1959-1960), Jan Klapa (1960-1961), Józef Szymański (1961-1962), Zdzisław Olaszek (1962-1970), Józef Bartkowiak (1970-2007).

Od roku 2007 funkcję dyrektora pełni Krzysztof Szymański.

Vademecum gubinianina cz. 48

Zespół Szkół Licealnych i Technicznych

ulica Racławicka

*Budynek szkoły przy ul. Wyspiańskiego w roku 1957.*

Decyzją Wojewódzkiej Rady Narodowej w Zielonej Górze 1 września 1957 roku rozpoczęła działalność Zasadnicza Szkoła Zawodowa w Gubinie. Na siedzibę szkoły został przeznaczony budynek po byłej szkole podstawowej przy ulicy Wyspiańskiego 14. Grono nauczycielskie powiększyło się do 11 osób. Pierwszym dyrektorem szkoły, na krótko, został Konrad Wojtas, a kierownikiem warsztatów – Kazimierz Uździcki.

Od stycznia 1958 roku funkcję dyrektora objął mgr Janusz Czerepiński. Od września tego roku w 4 klasach uczyło się 178 uczniów. Patronat nad szkołą objęły Gubińskie Zakłady Odzieżowe „Goflan”. Pracownicy tych zakładów ufundowali szkole sztandar, którego uroczyste wręczenie nastąpiło z okazji Dnia Włókniarza 25 kwietnia 1965 roku. Szkołą kierował Józef Wilczek. Nazwa to Zasadnicza Szkoła Zawodowa i Technikum Odzieżowe.

*ZSLiT – widok szkoły od ulicy Racławickiej.*

Rok szkolny 1968/69 rozpoczęła w nowych warunkach. Po remoncie oddano budynek przy ulicy Racławickiej 1.

Dopiero 1 września 1976 roku placówka otrzymała nazwę Zespołu Szkół Zawodowych w Gubinie. W roku szkolnym 1976/77 naukę w klasach pierwszych rozpoczęło 450 uczniów.

Uroczystość oddania nowego budynku warsztatów szkolnych przy ulicy Wyspiańskiego 14 odbyła się 2 czerwca 1978 roku. W tym też dniu szkole nadano imię Stanisława Staszica.

Z końcem roku szkolnego 1983/84 r. dyrektor Leon Letki przeszedł na emeryturę. Następcą dyrektora Leona Letkiego został Andrzej Gornow.

Stworzył on własny, nowoczesny wizerunek szkoły poprzez wyraźne położenie akcentu na jakość kształcenia oraz podniesienie prestiżu szkoły w mieście i województwie.

Lata 2000-2003 to bez wątpienia okres gruntownych i głębokich przemian w życiu szkoły, związanych głównie z reformą systemu oświaty i przeobrażeniami społeczno-gospodarczymi w kraju.

*Budynek warsztatów w 2007 roku widziany od strony podwórza szkoły.*

Coraz bardziej wymagający i konkurencyjny rynek pracy zmobilizował szkołę do powiększania zarówno swojej oferty edukacyjnej, jak i zmodernizowania własnej bazy dydaktycznej.

Zostały unowocześnione 2 pracownie komputerowe z dostępem do Internetu, utworzono pracownię multimedialną, pracownię nauczania techniki biurowej oraz laboratoria językowe, w których dzięki innowacyjnym urządzeniom uczniowie mają bezpośredni kontakt z żywym językiem obcym (angielskim i niemieckim).

Szkoła jest także cały czas widoczna, przede wszystkim na arenie miasta i powiatu, jako placówka nie tylko oświatowa, ale i kulturotwórcza. Organizuje się wiele różnorodnych imprez sportowych, w coraz większym zakresie rozwija się współpraca z partnerem niemieckim.

Nowa reforma oświaty przyniosła szkole nie tylko pierwszych absolwentów gimnazjów, dla których utworzone zostały nowe typy szkół; rok szkolny 2002/2003 rozpoczął się od nadania nowej nazwy: Zespół Szkół Licealnych i Technicznych im. Stanisława Staszica w Gubinie.

Szkoła kształciła młodzież w różnych kierunkach: odzieżowym, ślusarskim, obuwniczym, a w latach 1979-1997 kadrę pielęgniarską. Od 2002 roku rozpoczęło działalność Liceum Ogólnokształcące o profilu językowym i komputerowym, Liceum Ogólnokształcące z klasami o kierunku socjalnym i ekonomiczno-administracyjnym. Powstały nowe kierunki: technik informatyk, technik logistyk, technik usług fryzjerskich. Szkoła zmieniała ofertę edukacyjną, aby kształcić uczniów w zawodach dostosowanych do wymogu rynku pracy. Ok

Szkołą kierowali:

Konrad Wojtas (1957-1958)

Janusz Czerepiński (1958-1959)

Józef Wilczek (1959-1974)

Leon Letki (1974-1984)

Andrzej Gornow (1984-2004)

Od 2004 roku funkcję dyrektora pełni Mirosław Siergiej.

Vademecum gubinianina cz. 47

Liceum Ogólnokształcące

*Budynek wyższej szkoły żeńskiej oddany do użytku w 1906 roku*.

Gubin w czasie działań wojennych został bardzo mocno zniszczony. Prawie wszystkie budynki szkolne w mieście uległy uszkodzeniu w mniejszym lub większym stopniu. Nauczyciele, którzy zostali zdemobilizowani z 38. Pułku Piechoty, wsparli powstające szkolnictwo w Gubinie. Porucznik Mieczysław Mierzyński otrzymał z Kuratorium Okręgu Szkolnego w Poznaniu nominację na tymczasowego organizatora szkół średnich i dyrektora Liceum. Mieczysław Mierzyński na Uniwersytecie Warszawskim ukończył studia wyższe z zakresu fizyki i równolegle studiował w Studium Operowym w klasie śpiewu u profesora Grzegorza Orłowa a 23 maja 1938 roku debiutował w Operze Warszawskiej. Na siedzibę szkoły wybrano w centrum miasta w niewielkim stopniu uszkodzony budynek szkoły niemieckiej przy ulicy Warszawskiej (obecnie Obrońców Pokoju). O wyborze tego budynku decydował również fakt jego bogatego zaopatrzenia w pomoce dydaktyczne, pochodzące zapewne z wielu

*Budynek wyższej szkoły żeńskiej w 1906 roku.*

innych szkół niemieckich. Od 15 października 1945 roku rozpoczęły swoją działalność Miejskie Gimnazjum i Liceum Koedukacyjne w Gubinie w budynku przy ulicy Warszawskiej, obok istniejącej już tam Publicznej Szkoły Powszechnej, która zajmowała jedną kondygnację. W dniu rozpoczęcia nauki szkoła miała 4 nauczycieli i 9 uczniów w listopadzie liczba uczniów wzrosła do 39. Dużym ciosem dla wszystkich był pożar budynku szkolnego 23 lutego 1946 roku wywołanego, jak poinformowała gazeta „Ziemia Lubuska”, przez niemieckich dywersantów. Ogień strawił doszczętnie szkołę i większość znajdujących się w niej pomocy naukowych. Przymusowa przerwa w zajęciach trwała do 5 marca, kiedy to po niewielkim remoncie na potrzeby szkoły został zaadoptowany budynek przy ulicy Piastowskiej 52 i 54. W nowej siedzibie mieściło się sześć sal lekcyjnych, pomieszczenia

na pracownie, kancelarię i gabinet lekarski. Szkolnictwo ogólnokształcące zostało zorganizowane zgodnie z instrukcją Ministra Oświaty z dnia 4 maja 1948 r. /Dz. U. M. Oś. z 1948 r. nr 5/ Od roku szkolnego 1948/49 wprowadzono jednolitą szkołę ogólnokształcącą przez łączenie szkół podstawowych ze średnimi ogólnokształcącymi. Szkoła 11-letnia dzieliła się na trzy cykle programowe: 4-letni propedeutyczny (klasy I-IV), 3-letni wstępnej systematyki (klasy V-VII) i 4-letni w obrębie klas licealnych (klasy VIII-XI). Struktura organizacyjna szkolnictwa ogólnokształcącego nie była w tym czasie jednolita. Publiczna Szkoła Podstawowa nr 2 w Gubinie i Miejskie Gimnazjum i Liceum Koedukacyjne w Gubinie zostały połączone w jedną szkołę o nazwie „Szkoła Jednolita Stopnia Podstawowego i Licealnego” mieszcząca się przy ulicy Świerczewskiego nr 1, dyrektorem tej placówki został Mieczysław Mierzyński. Zarządzeniem Ministra Oświaty o uznaniu szkół ogólnokształcących stopnia licealnego za szkoły państwowe placówka przyjęła nazwę: ”Państwowa Szkoła Ogólnokształcąca Stopnia Podstawowego i Licealnego w Gubinie”. Decyzją Kuratorium Okręgu Szkolnego w Zielonej Górze 1 września 1958 r. nastąpiła kolejna zmiana nazwy szkoły. Szkoła Podstawowa i Liceum Ogólnokształcące w Gubinie. Na wniosek rady pedagogicznej i dyrektora Józefa Muzga władze miejskie przystąpiły do odbudowy istniejącego, a zrujnowanego w czasie wojny budynku niemieckiego liceum żeńskiego przy ulicy Piastowskiej 26. Przeniesienie do nowej siedziby nastąpiło w październiku 1959 r. W 1966 r. szkoła podstawowa została oddzielona od liceum i miała odrębne kierownictwo, mieszczące się nadal w tym samym budynku. W 1969 r. utworzono Liceum dla Pracujących, a 24 maja 1976 r. Liceum Ogólnokształcące, Liceum dla Pracujących i Średnie Studium

Zawodowe utworzyły Zespół Szkół Ogólnokształcących. Orzeczeniem organizacyjnym Kuratora Oświaty i Wychowania w Zielonej Górze z 30 marca 1979 r. w skład Zespołu Szkół Ogólnokształcących weszły: Liceum Ogólnokształcące, Liceum dla Dorosłych dotychczasowe Liceum dla Pracujących i ponownie Szkoła Podstawowa z ciągiem klas I-VIII, a 21 marca 1983 r. orzeczeniem Wydziału Oświaty w Gubinie Szkole Podstawowej nadano numer 4. Kształt bryły budynku od zakończenia wojny uległ zasadniczym zmianom. W latach 1989-91 rozbudowana została sala gimnastyczna. Po 2000 roku stare okna zastąpiono nowymi, wykonano osuszenie fundamentów budynku. W trakcie obchodów uroczystości pięćdziesięciolecia (1995 r.) szkoła otrzymała imię Bolesława Chrobrego i nowy sztandar. Odsłonięta została w budynku tablica pamiątkowa, którą uczczono pamięć pierwszego dyrektora placówki Mieczysława Mierzyńskiego. Od 1999 roku w budynku przy ulicy Piastowskiej 26, w wyniku wprowadzenia nowej reformy oświatowej, ma swoją siedzibę Zespół Szkół Ogólnokształcących w Gubinie, w skład którego wchodzą: Liceum Ogólnokształcące im. Bolesława Chrobrego, Gimnazjum nr 2 i Liceum dla Dorosłych.

*Fronton budynku Liceum Ogólnokształcącego. Z czasów świetności architektonicznej pozostało niewiele*.

Reforma oświaty uchwalona przez Sejm RP w roku 2016 przyniosła zmiany; zostają wygaszone gimnazja i przywrócone ośmioletnie szkoły podstawowe. W roku szkolnym 2017/18 w skład Zespołu Szkół Ogólnokształcących wchodzą: Liceum Ogólnokształcące, Szkoła Podstawowa nr 5 i Gimnazjum nr 2, które będzie wygaszane z końcem roku szkolnego 2018/19.

Szkołą kierowali

Mieczysław Mierzyński (1945-1951), Kazimierz Pióro (styczeń–luty 1951), Alicja Niezabitowska (marzec–sierpień 1951), Henryk Połukord (1951-1952), Jan Brzózka (1952–1955), Józef Muzg (1955–1970), Edward Wołoszyn (1970–1985), Włodzimierz Rogowski (1985–1992), Kazimierz Kobus (1992-2000). Od 2000 roku funkcję dyrektora pełni Halina Bogatek.

Vademecum gubinianina cz. 46

Lotnisko

*Rok 1938. Samoloty na gubińskim lotnisku. Tu szkolili się lotnicy przed napadem na Polskę 1 września 1939 roku*.

W latach 1909-1914 w całych Niemczech zaczęły powstawać liczne warsztaty oraz zakłady lotnicze. Różne konkursy, zawody, wycieczki i pokazy lotnicze sprawiły, że samolot bardzo szybko stał się popularny. Zauroczenie „latającymi maszynami” zawitało też do Guben, gdzie w dniach 20-21 lipca 1912 roku zorganizowano pokazy lotnicze, co zainspirowało mieszkańców miasta do zbudowania w mieście lotniska. Prace budowlane rozpoczęto w 1927 roku i zakończono dwa lata później. Obiekt miał pełnić funkcję komunikacyjną i sportową. Regularne loty pasażerskie rozpoczęto 22 lipca 1929 roku (do Szczecina, Drezna i Norymbergi). Samoloty miały też międzylądowania we Frankfurcie n/O. Przez Gubin prowadził szlak poczty lotniczej z Cottbus przez Frankfurt n/O. do Szczecina i z powrotem. Od roku 1934 na gubińskim lotnisku lądowały już samoloty z całych Niemiec.

Następne lata miały przynieść liczne, daleko idące przemiany. Gdy 16 marca 1935 r. wprowadzono w Niemczech powszechny obowiązek obrony, rozpoczęła się rozbudowa lotnictwa wojskowego. Gubińskie lotnisko przebudowano na wojskowe, na jego obszarze powstała też szkoła pilotów wojskowych. Nie bez znaczenia była tu bliskość granicy z Polską (ok. 100 km). Dla lotniska nastała dobra koniunktura. Coraz więcej typów samolotów latało nad miastem, po którego ulicach chodziło coraz więcej żołnierzy w niebiesko-szarych mundurach. Aż do lotniska docierała komunikacja miejska.

Gdy wybuchła wojna, również i z tego lotniska startowały samoloty w kierunku Polski.

*Lata 50. Samolot sanitarny na gubińskim lotnisku*.

Po wojnie, kiedy pobliskie koszary zajęło wojsko polskie, teren lotniska był wykorzystywany jako poligon. Tu szkoliły się z taktyki całe pokolenia żołnierzy gubińskiego garnizonu, a przede wszystkim z pobliskich koszar. Brak jakiejkolwiek relacji wspominającej o tym, że lotnisko po wojnie obsługiwało samoloty. Można zaryzykować stwierdzenie, że ostatnie samoloty startowały i lądowały tu przed zakończeniem wojny. Po wojnie zdarzało się tu lądować samolotom sanitarnym, a później już tylko helikopterom. Ale helikoptery, to nie samoloty.

*W 2005 roku teren byłego lotniska, później placu ćwiczeń, stał się prywatną własnością*.

Wraz z likwidacją jednostek w 2002 roku w posiadanie „lotniska” weszła Agencja Mienia Wojskowego, która w 2005 roku teren sprzedała prywatnemu nabywcy z Wielkopolski. W 2008 teren został przez właściciela zrekultywowany i jak donosiła lokalna gazeta „Wiadomości Gubińskie” ( wrzesień 2008 r.) – są chętni do wybudowania w tym miejscu zakładu pracy. W pobliżu lotniska (północna strona) rozpoczynają się Gubińskie Mokradła – teren niezwykle atrakcyjny dla przyrodników i biologów.

Vademecum gubinianina cz. 45

Gubiński Klub Szachowy

Powstał 14 maja 2015 roku z inicjatywy gubińskiego środowiska szachowego. Celem organizacji jest popularyzacja „Królewskiej gry” poprzez naukę dzieci i młodzieży, organizację turniejów szachowych, oraz integrację lokalnej społeczności szachowej.

Do najważniejszych działań Klubu należą: Otwarta Indywidualna Liga Szachowa, wspieranie wdrażania projektu „Edukacja przez Szachy w Szkole”, organizacja turniejów szachowych dla dzieci, młodzieży i dorosłych, udział w zawodach wojewódzkich i ogólnopolskich.

GKSz zrzesza około 100 członków, w tym nauczycieli, zawodników, dzieci oraz ich rodziców. Prezesem pierwszej w kadencji jest Marzena Kleszcz. Siedziba klubu mieści się w Szkole Podstawowej nr 3, tel.: 512235202. (rk)

Sidebar