Liceum Ogólnokształcące

Gubin w czasie działań wojennych został bardzo mocno zniszczony. Prawie wszystkie budynki szkolne w mieście uległy uszkodzeniu w mniejszym lub większym stopniu. Nauczyciele, którzy zostali zdemobilizowani z 38. Pułku Piechoty, wsparli powstające szkolnictwo w Gubinie. Porucznik Mieczysław Mierzyński otrzymał z Kuratorium Okręgu Szkolnego w Poznaniu nominację na tymczasowego organizatora szkół średnich i dyrektora Liceum. Mieczysław Mierzyński na Uniwersytecie Warszawskim ukończył studia wyższe z zakresu fizyki i równolegle studiował w Studium Operowym w klasie śpiewu u profesora Grzegorza Orłowa a 23 maja 1938 roku debiutował w Operze Warszawskiej. Na siedzibę szkoły wybrano w centrum miasta w niewielkim stopniu uszkodzony budynek szkoły niemieckiej przy ulicy Warszawskiej (obecnie Obrońców Pokoju). O wyborze tego budynku decydował również fakt jego bogatego zaopatrzenia w pomoce dydaktyczne, pochodzące zapewne z wielu

innych szkół niemieckich. Od 15 października 1945 roku rozpoczęły swoją działalność Miejskie Gimnazjum i Liceum Koedukacyjne w Gubinie w budynku przy ulicy Warszawskiej, obok istniejącej już tam Publicznej Szkoły Powszechnej, która zajmowała jedną kondygnację. W dniu rozpoczęcia nauki szkoła miała 4 nauczycieli i 9 uczniów w listopadzie liczba uczniów wzrosła do 39. Dużym ciosem dla wszystkich był pożar budynku szkolnego 23 lutego 1946 roku wywołanego, jak poinformowała gazeta „Ziemia Lubuska”, przez niemieckich dywersantów. Ogień strawił doszczętnie szkołę i większość znajdujących się w niej pomocy naukowych. Przymusowa przerwa w zajęciach trwała do 5 marca, kiedy to po niewielkim remoncie na potrzeby szkoły został zaadoptowany budynek przy ulicy Piastowskiej 52 i 54. W nowej siedzibie mieściło się sześć sal lekcyjnych, pomieszczenia

na pracownie, kancelarię i gabinet lekarski. Szkolnictwo ogólnokształcące zostało zorganizowane zgodnie z instrukcją Ministra Oświaty z dnia 4 maja 1948 r. /Dz. U. M. Oś. z 1948 r. nr 5/ Od roku szkolnego 1948/49 wprowadzono jednolitą szkołę ogólnokształcącą przez łączenie szkół podstawowych ze średnimi ogólnokształcącymi. Szkoła 11-letnia dzieliła się na trzy cykle programowe: 4-letni propedeutyczny (klasy I-IV), 3-letni wstępnej systematyki (klasy V-VII) i 4-letni w obrębie klas licealnych (klasy VIII-XI). Struktura organizacyjna szkolnictwa ogólnokształcącego nie była w tym czasie jednolita. Publiczna Szkoła Podstawowa nr 2 w Gubinie i Miejskie Gimnazjum i Liceum Koedukacyjne w Gubinie zostały połączone w jedną szkołę o nazwie „Szkoła Jednolita Stopnia Podstawowego i Licealnego” mieszcząca się przy ulicy Świerczewskiego nr 1, dyrektorem tej placówki został Mieczysław Mierzyński. Zarządzeniem Ministra Oświaty o uznaniu szkół ogólnokształcących stopnia licealnego za szkoły państwowe placówka przyjęła nazwę: ”Państwowa Szkoła Ogólnokształcąca Stopnia Podstawowego i Licealnego w Gubinie”. Decyzją Kuratorium Okręgu Szkolnego w Zielonej Górze 1 września 1958 r. nastąpiła kolejna zmiana nazwy szkoły. Szkoła Podstawowa i Liceum Ogólnokształcące w Gubinie. Na wniosek rady pedagogicznej i dyrektora Józefa Muzga władze miejskie przystąpiły do odbudowy istniejącego, a zrujnowanego w czasie wojny budynku niemieckiego liceum żeńskiego przy ulicy Piastowskiej 26. Przeniesienie do nowej siedziby nastąpiło w październiku 1959 r. W 1966 r. szkoła podstawowa została oddzielona od liceum i miała odrębne kierownictwo, mieszczące się nadal w tym samym budynku. W 1969 r. utworzono Liceum dla Pracujących, a 24 maja 1976 r. Liceum Ogólnokształcące, Liceum dla Pracujących i Średnie Studium

Zawodowe utworzyły Zespół Szkół Ogólnokształcących. Orzeczeniem organizacyjnym Kuratora Oświaty i Wychowania w Zielonej Górze z 30 marca 1979 r. w skład Zespołu Szkół Ogólnokształcących weszły: Liceum Ogólnokształcące, Liceum dla Dorosłych dotychczasowe Liceum dla Pracujących i ponownie Szkoła Podstawowa z ciągiem klas I-VIII, a 21 marca 1983 r. orzeczeniem Wydziału Oświaty w Gubinie Szkole Podstawowej nadano numer 4. Kształt bryły budynku od zakończenia wojny uległ zasadniczym zmianom. W latach 1989-91 rozbudowana została sala gimnastyczna. Po 2000 roku stare okna zastąpiono nowymi, wykonano osuszenie fundamentów budynku. W trakcie obchodów uroczystości pięćdziesięciolecia (1995 r.) szkoła otrzymała imię Bolesława Chrobrego i nowy sztandar. Odsłonięta została w budynku tablica pamiątkowa, którą uczczono pamięć pierwszego dyrektora placówki Mieczysława Mierzyńskiego. Od 1999 roku w budynku przy ulicy Piastowskiej 26, w wyniku wprowadzenia nowej reformy oświatowej, ma swoją siedzibę Zespół Szkół Ogólnokształcących w Gubinie, w skład którego wchodzą: Liceum Ogólnokształcące im. Bolesława Chrobrego, Gimnazjum nr 2 i Liceum dla Dorosłych.

Reforma oświaty uchwalona przez Sejm RP w roku 2016 przyniosła zmiany; zostają wygaszone gimnazja i przywrócone ośmioletnie szkoły podstawowe. W roku szkolnym 2017/18 w skład Zespołu Szkół Ogólnokształcących wchodzą: Liceum Ogólnokształcące, Szkoła Podstawowa nr 5 i Gimnazjum nr 2, które będzie wygaszane z końcem roku szkolnego 2018/19.

Szkołą kierowali

Mieczysław Mierzyński (1945-1951),                                                  Kazimierz Pióro (styczeń–luty 1951),                                                  Alicja Niezabitowska (marzec–sierpień 1951),                                  Henryk Połukord (1951-1952),                                                          Jan Brzózka (1952–1955),                                                                  Józef Muzg (1955–1970),                                                                    Edward Wołoszyn (1970–1985),                                                        Włodzimierz Rogowski (1985–1992), Kazimierz Kobus (1992-2000). Od 2000 roku funkcję dyrektora pełni Halina Bogatek.

Liceum Ogólnokształcące

Budowę wyższej szkoły żeńskiej (dzisiejszego Zespołu Szkół Ogólnokształcących przy ul. Piastowskiej) ukończono w ciągu 411 dni roboczych. Koszt całej budowli, łącznie z całkowitym wyposażeniem wyniosły 312 tysięcy marek. Był wówczas 1906 rok.

W kierunku przedłużenia Achenbachstraße (dzisiejsza ulica Zwycięstwa), na której ruch kołowy nigdy nie był duży, umieszczono część budynku z klasami szkolnymi, tak, że nic nie przeszkadzało w pracy szkoły.

Główna część budynku wznosiła się przy Grüne Wiese (dzisiejsza ulica Piastowska). Budynek posiadał 17 klas wyposażonych w ławki szkolne. Pokoje dla nauczycieli były tak ułożone, że ulicę i szkolne podwórko łatwo było można ogarnąć wzrokiem. Mieszkanie dyrektora oddzielono od szkolnego zgiełku, a osobne schody umożliwiały wejście do mieszkania od strony ulicy.

Ściany frontowe budynku, jak również jego elementy architektoniczne, otynkowano w kolorze żółtego piaskowca, podczas gdy portal główny z dwoma bocznymi oknami łukowymi i czterema pilastrami wykonano z piaskowca śląskiego, ponadto ozdobiono bogatymi rzeźbami. Głowy na ścianie przedstawiały główne postaci z najbardziej znanych bajek (Czerwony Kapturek, Jaś i Małgosia itp.).

Różnice w wysokości poszczególnych części budynku, różne powierzchnie dachów, za sprawą zmiennych linii kalenic i okapów, tworzyły bogato ukształtowaną i zarazem zamkniętą bryłę budowlaną, która sprawiała, że front południowy prezentował się niezwykle korzystnie. Budowla wspaniale wkomponowywała się  w zabudowę willową ówczesnej  Grüne Wiese, nadając miastu jeszcze godniejszy wygląd.

Uczennice wyższej szkoły żeńskiej przeprowadziły się do nowego budynku 23 kwietnia 1908 roku. Szkoła funkcjonowała do 1945 r.

Podczas wojny budynek, jak większość w mieście, uległ zniszczeniu. Nowo powstająca szkoła średnia w Gubinie ulokowała się w obszernym budynku byłego niemieckiego gimnazjum przy ul. Warszawskiej (dziś ul. Obrońców Pokoju, w tym miejscu jest teraz parking). Naukę w Miejskim Gimnazjum i Liceum Koedukacyjnym, dzieląc go ze szkołą powszechną, rozpoczęło w 1945 roku pięćdziesięcioro uczniów.

Zdemobilizowany porucznik, nauczyciel Mieczysław Mierzyński, otrzymał nominację Kuratora Okręgu Szkolnego w Poznaniu na dyrektora gubińskiej „Alma Mater”. Niestety, 23 lutego 1946 r. budynek szkolny strawił pożar, który nie był dziełem przypadku. Do dziś mówi się o zamierzonym podpaleniu. Co najwyżej nie udało się ustalić sprawcy.

Po tym zdarzeniu nastąpiła krótka przerwa w nauce. Zajęcia szkolne wznowiono 5 marca 1946 r. w innym budynku przy ul. Piastowskiej. Pierwszych sześciu absolwentów opuściło mury szkoły 28 czerwca 1948 r. 24 maja 1976 r. Liceum Ogólnokształcące, Liceum dla Pracujących i Średnie Studium Zawodowe utworzyły Zespół Szkół Ogólnokształcących.

Budynek regularnie przechodził konieczne remonty. Stare okna zastąpiono nowymi. Dzięki trosce i zapobiegliwości kolejnych dyrektorów gmach szkoły przetrwał już ponad 100 lat. Wielokrotnie nękały go powodzie nawiedzające miasto.

Dzisiejsza architektura budynku zdecydowanie odbiega od tej z 1906 roku. Jednak ze względu na funkcję jaką spełnia obiekt, podobnie jak przed wojną, jest chlubą miasta.

Kolejni dyrektorzy szkoły:

Mieczysław Mierzyński 1945-1951

Kazimierz Pióro styczeń-luty 1951

Alicja Niezabitowka marzec-sierpień 1951

Henryk Połukord wrzesień1951 do 1952

Jan Brzózka 1952-1955

Józef Muzg 1955-1970

Edward Wołoszyn 1970-1985

Włodzimierz Rogowski 1985-1992

Kazimierz Kobus  1992-2000

Halina Bogatek 2000 – dziś